GURBETE İLK ÇIKAN İNSANLARIMIZ

     Köyümüzün nüfusu arttıkça, köy imkanları insanlarımıza yetmez oldu. Derken Almanya çıktı, İstanbul, Ankara çıktı..

    Almanya olayı çıktığında bazı insanlarımız tereddüt etti, bazıları da sonu ne olursa olsun deyip gitti ve isabet  etti.  Almanya’ya gitme olayları başlamadan çok önce bazı köylülerimiz İstanbul’a geçimini sağlamak, rızkını aramak üzere gitmişlerdi. Yunus Yasan, Osman Çelebi, Veli Çelebi, Mehmet Duran gibi şahıslar 1965-1970 yılları arasında İstanbul’da çalışıyor idiler… Bazı köylülerimiz de Ankara’da. Kasap Hoca, Şaban Doğan, Kazım Sungur…

   İstanbul’a ilk gelenler zor şartlarda   gurbete tutunmaya çalıştılar. Zamanla, onların sayesinde kardeşleri ,  yeğenleri, akrabaları gelmeye başladı ve bu gün köyümüzün dörtte üçü İstanbul’da. İstanbul’a önceden gelenler sohbet aralarında eskilerden bahsederken gözleri yaşararak anlatırlar. İstanbul’a şimdi gelenlerin daha şanslı olduklarını söylerler.  Eskiden İstanbul’a gelmek ayrı problem. Uzun ,  bozuk yolda,  eski külüstür yolcu otobüslerinin son koltuklarında geçen yolculuk. (Otobüsler Havza’ya gelene kadar tamamen dolmuş olurdu.) Hadi İstanbul’a geldin kalacak yerin yok. Barınacak yerin yok. Tanıdık kimse yok. Zar zor bir iş bulursun, iş yerinin tozlu rutubetli bekar odlarında kalırsın. Ailenden,  çoluğundan-çocuğundan altı ayda bir haber ya alırsın ya alamazsın. İşte  Yunus Yasan ailesini İstanbul’a ilk taşıdığı zaman, İstanbul’da çalışan köylülerimizin sanki hepsinin evi oldu, sanki kendi ailesi gelmiş gibi herkes oradan aile sıcaklığı almaya başladı. Hafta sonları çoğunluk onun misafiri olurlardı, kendi yanında kalan kardeşleri, yeğenleri, akrabaları zaten orda kalıyor. Evi uzak olsun yakın olsun Yunus Yasan’ın misafirlerinin çoğunluğu yatıya kalırdı. Yataklar yapılırken bir yatağa birkaç kişi sığsın diye yataklar yanlamasına serilirdi. O zaman böyleydi bizim gurbetimizin insanları. Tıpkı bunun gibi,  Ankara’da da Rahmetli Kasap Hoca, Rahmetli İbrahim Yasan Hoca böyleydi. Köyden kalkan Kasap Hocanın, İbrahim Hocanın misafiri olurdu. Bunların ayrıca Köyden tedavi olmak için gelen ( hasta olmuş) misafirleri olurdu. Bu misafirlere ayrı  bir özen gösterirlerdi.  Tedavi olmak için Ankara'ya gelenleri, misafir olarak ağırladıkları gibi tedavilerini de en iyi hastanelerde yaptırırlardı. Köyden Ankara’ya gidip te Kasap Hocanın misafiri olmayan yoktur derler. Aynı şeyi İbrahim Yasan hoca için de söylerler. Onun akrabası biraz daha kalabalık olduğu için, misafirinin çoğunluğu akrabaları olurdu.  Kasap Hocanın, İbrahim Hocanın, Yunus Yasan’ın misafirsiz günleri olmamış.  Bundan daha  büyük cömertlik, bundan daha büyük kendi insanına sahip çıkma olabilir mi? Bilen insanlar hep minnetle anıyor, rahmetle anıyor. Allah onlardan Razı olsun.

    İstanbul’a ilk yerleşenlerin takdir edilecek dayanışmaları vardı. Birisi hasta mı oldu? Bütün köylü orda. Birisi kaza mı geçirdi? Bütün köylü orda. Birisi gecekondusunda tamir mi yapacak? Herkes orda. O zamanlar  şimdiki gibi iletişim kolaylığı da yok.  Bir olay olduğu zamanlar şaşılacak şekilde hızlı toplanılırdı.  Şimdi herkesin cep telefonu var, interneti var.. Ulaşım da kolay.  Çoğumuzun arabası var.

    Gurbete ilk çıkan insanlarımızın bütün davranışları, bize örnek teşkil edecek şekildedir.  Özellikle yeni nesil,  gurbete ilk çıkan insanlarımızdan  nasıl dayanışma içinde olduklarını dinleyebilir.  Onların anlatacaklarında ibret alacağımız, kendimize  ders çıkaracağımız çok konu var. O zamanki ruha her zaman ihtiyacımız var... İnsanlar, acı gününde acısına ortak olacak, sevinçli günlerinde, sevincini paylaşacak dostlarının yanında olmasını ister. Y.Ç